Een dinsdagavond in de vroege herfst. Naar de yoga-ontspanningscyclus bij Annet. Een visualisatie wat me erg dierbaar is omdat het mijn intuïtieve wijsheid aanspreekt, werd me als cadeau in de schoot geworpen. Zoiets bedenk je niet, zoiets is er gewoon.
Na enkele korte ademhalingsoefeningen ging ik op reis. Annet, als innerlijke reisgids, nodigde ons uit samen te komen bij een grote piramide van kristal. Die had ik nog nooit gezien!!!!
In mijn droom van tientallen jaren geleden had ik een zeer angstige ervaring met een uit stenen opgetrokken piramide, waarin begraven werd, terwijl ik nog niet dood was. Ik werd in het centrum van de piramide gelegd, in een ruimte waarin mijn lichaam maar nét paste. De deur werd vergrendeld en de geluiden van de aanwezigen stierven weg. Ik, in het centrum van de piramide, kreeg het Spaans benauwd. Ik gilde, bonkte tegen de dikke muren en krijste dat ik niet dood was. Geen enkele verbinding met de buitenwereld, geen enkel contact was voelbaar…… Verlatenheid en doodsangst maakte deze droom tot een nachtmerrie.
Later in de periode dat ik met mijn burn-out zat en in contact kwam met Dick Krijt, vertelde ik hem deze droom. Hij vroeg mij of ik in re-incarnatie geloofde. Ik was en ben nog steeds niet vertrouwd met deze materie.
Wat wel gebeurde in die periode was, dat ik gevoed werd om een verbinding te maken met mijn leven en de dood en mijn veranderende vorm in het leven ná mijn dood. Ik reserveerde een plekje op het kerkhof tegenover ons huis, hetgeen ik uit mijn zolderraam kan zien. Verbinding werd gemaakt, hetgeen me rust en innerlijke vrede gaf. Het was goed………
Ervaringen, herinneringen opgeslagen in mijn lichaam door de jaren heen, wachten geduldig op verdere wasdom. Als een juweel wordt het mij nu aangereikt en ik ben bij ‘machte’ en bij ‘krachte’ om het juweel te benutten om heelheid en integratie te creëren in mijn wezenszijn.
En zo geschiedde…..
In de visualisatie nodigde Annet ons uit om de piramide van kristal te betreden. Zij deed pogingen om mij een deur te laten ontdekken. Nú of nooit dacht ik bij mezelf. Ik grijp mijn kans!!! Ik wist immers maar al te goed waar mijn deur in de piramide zich bevond. In het centrum, er middenin. De deur kon worden geopend met de code: 20-10-2008. Zeer zorgvuldig toetste ik de code in, in de wetenschap dat dit niet mis mocht gaan. De deur opende zich en ik vlijde mij op de voor mij zo vertrouwde plek. Ik voelde rust en innerlijke vrede en het interesseerde me niets of de deur open bleef of dicht ging. Ik had contact met mijn ‘hogere zelf’.
Wat een gewaarwording om in een piramide van kristal te liggen, geen verlatenheid en angst, maar verbinding met een hoofdletter V. Verbinding met mijn ‘hogere zelf’. Verbinding met het hier en nu, met oeroude levensdimensies en toekomstige levensdimensies. Een openbaring.
Twinkelend licht en kleurrijke lichtstralen verwarmden mijn ziel, hier op deze voor mij zo speciale plek. Ik liet het werk zijn werk doen!!!
Op uitnodiging van Annet om een woord te laten opkomen koos ik het woord ‘dood’ en stopte het in mijn rechterhand. Angst voor verlatenheid kende ik maar al te goed, als iets dat hoorde bij de ‘dood’. Ook in mijn linkerhand mocht iets worden ontvangen en gretig als ik ben, wilde ik daar het ‘leven’ in leggen, vooruitlopend op Annet’s woord. Ze stelde voor om te kiezen voor het woord ”vertrouwen’… verrassend voor mij. Echter, ook dat woord werd door mij herkend als een reële optie en even zo vrolijk ging ik op haar uitnodiging in.
De dood en verlatenheid lagen in mijn rechterhand, vertrouwen lag in mijn linkerhand…….. en het eerste woord dat toen in mij opkwam was ‘verworven’. Mijn verworven vertrouwen!
Gedreven door de verbinding met de hoofdletter V voelde ik dat die beide handen in contact met elkaar wilde zijn. Ik wachtte…..ik dacht….schiet nou op! Daar kwam het verlossende woord dat de rechter – en de linkerhand, verlatenheid en vertrouwen elkaar omarmen mochten. In een vloek en een zucht waren ze bij elkaar en legde ik ze behoedzaam in mijn hart.
Zo werd mijn nachtmerrie een juweel.
Met dank aan Annet,
Marleen Hermus