HET GOUDEN KINDJE.
Mijn scheppingsverhaal gaat over mijn innerlijke beleving bij het scheppen van mijn aquarel schilderij. Ongeveer acht jaar geleden heb ik een cursus aquarelleren gedaan. Ik voelde me er doodongelukkig bij en ben toen gestopt omdat ik me geen raad wist met de gevoelens die het opriep. Intussen is het vertrouwen in mezelf en naar anderen gegroeid. Ik mag er nu zijn van mezelf. Ik wil nu ook graag helemaal hier zijn. Zo groeide het verlangen om weer te gaan schilderen, te scheppen. In aansluiting hierop kwam er een uitnodiging die hier helemaal bij aansloot. Zo ging ik opnieuw en enthousiast in de ervaring van het schilderen. We starten met een kleur, voor mij was dat de ontmoeting met de kleur blauw. Heel intens heb ik met deze kleur gewerkt. Alleen hield ik me niet aan de regels van het sluieren en dat had ik op dat moment zelf helemaal niet in de gaten. De adviezen die gegeven werden liet ik niet toe, het voelde goed op de manier hoe ik het deed, dus zo ging ik verder. Maar ook al werkte ik heel intens het werd al snel chaos. Verkramping, gedachten zoals: “ ik kan er niets van “ drongen zich aan mij op. Mijn wil om vorm te geven was te overheersend, zo kreeg het proces van “ in de eigen vorm te groeien” geen kans. Dit was natuurlijk onbewust, ik was met mijn wil het groeiproces aan het controleren, en daardoor aan het beperken. “Een kind dat in de moeder groeit maar niet de ruimte krijgt”. Ik dacht:
“ Wat doe ik hier, ik kan het niet! “. Waar het echter om ging was, me durven te laten inspireren. Overgave aan de evolutionaire groei. Dit besef groeide in me toen een medecursist me zei. “Ik ben hier om me te laten inspireren”. “Ja, daar ging ik ook eigenlijk voor”, zei ik, maar ik was het even vergeten! Vanuit het vertrouwen in de atmosfeer waar ik was, kon ik me openstellen voor een andere vorm van communicatie, inspiratie. Zo ging ik dan toch nog aan het sluieren, en mocht er weer een andere kleur bijkomen. In al de stappen van de ontwikkeling van mijn schilderij heb ik er vol overgave aan gewerkt. Het ging er ook niet om dat het een prachtig schilderij moest worden, het ging om mijn beleving, mijn ervaringen tijdens het schilderen. Met de roze kleur heb ik vol vreugde en blijheid gewerkt! Af en toe had ik het gevoel dat het heel mooi werd en soms het gevoel dat het nu toch echt niets meer kon worden, dat ik beter opnieuw kon beginnen. Maar door er dan samen op een afstand naar te kijken, en het eens helemaal om te draaien bijvoorbeeld, veranderde mijn gevoel erover. Zo kon ik dan ineens ontroerd zijn, ik kon er op een andere manier naar kijken. Er veranderde iets in mijn hart; acceptatie – aanraking – verzachting. Deze acceptatie, ontplooiing ging verder, alles mocht zichtbaar worden. Geboorte van het Ware Zelf.
Het gouden kindje werd zichtbaar, het werden drie kindjes, de drie-eenheid. Tijdens het ontstaan (en daarna) van het gouden kindje in mijn schilderij was er de ervaring van de intense band met dit gouden kindje. Liefde!
Nellie Tielemans.