In gesprek…
Door een aantal gebeurtenissen in mijn leven bevond ik me in een toestand van onzekerheid, frustratie en ontoereikendheid, ik denk voor velen met mij wel bekend, zo nu en dan! Omdat ik intussen ervaren heb dat gevoelens en emoties signalen zijn van iets wat uit het onbewuste in het licht van mijn aandacht en mijn bewustzijn wil komen, nodigde ik deze gedachten en gevoelens uit aan mijn tafel en er ging er een gesprek mee aan, net zoals ik dat zou doen met een goede vriend of vriendin die zou vragen om aandacht en een luisterend oor! En wat bleek plotseling? Al deze ervaringen van zogenoemde ontoereikendheid, deze trillingen, hadden een klank, een stem, een kleur, en een geur en nog veel meer,…..alsook een hele eigen wijsheid!
“Oké,” dacht ik ineens, “ als ik er nu eens van uitga dit álles deel is van mij, van mijn innerlijke team, hoe kan ik dan een samenwerking tot stand brengen? Wie is er dan bijvoorbeeld de leider, de team-manager? Na enig innerlijk onderzoek in deze, kwam ik tot de ontdekking dat er wel een manager aanwezig was, maar dat deze vrouwelijke manager vanuit wijsheid had besloten een stapje terug te doen. Ze wilde uitvinden of de verschillende teamleden in plaats van elkaar te beconcurreren, de weg tot elkaar’s kwaliteiten konden vinden en zo samenwerking tot stand konden brengen. Inspiratie en uitwisseling bevorderen!
En dus had deze innerlijke vrouwelijke manager besloten dat elk teamlid een eigen beslissingsbevoegdheid, een vrije wil mocht hebben om zijn of haar kwaliteiten in te zetten en te toetsen aan anderen zodat deze toetsing een prikkel tot ontwikkeling, tot ontplooiing van talent, kon bewerkstelligen. Ofschoon deze manager wist wat ze deed werd de organisatie van het “innerlijke bedrijf” complete chaos! Niemand wist meer waar hij of zij aan toe was. Ieder rommelde aan op zijn eigen houtje, denkende dat zijn/haar visie, zijn/haar kwaliteit, het bedrijf zou kunnen redden! Alles draaide in een kringetje rond, zonder richting……
Vanuit mijn toeschouwers-perspectief dat dit concept zo niet werkte, dat een innerlijke doel-gerichtheid noodzakelijk is, ging ik in gesprek met haar, mijn innerlijke manager…. “Kun je, samen met mij, constateren dat regels nodig zijn om orde te scheppen,” vroeg ik haar? “Ja, dat spreekt toch vanzelf?” zei ze. “Hoe komt het dan dat je iedereen zo vrij rond laat zwemmen? Zo doelloos en zonder richting?” “Wel”, zei ze, “ dat komt omdat ik jouw nodig heb om een nieuwe richting te bepalen”. En ze ging verder: “Ik ben blij dat je eindelijk in actie komt!” “Hoezo dan? Heb jij hier niet de leiding?,” vroeg ik haar. “Nee, ik kan hier alleen maar wachten en feedback teruggeven, zodat jij door al die frustrerende ervaringen er genoeg van krijgt…. Ik heb jouw besluitvormende geestkracht nodig om te kunnen reorganiseren, iets nieuws tot stand te kunnen brengen! ”
Ik stamelde: “Maar… ik dacht juist dat ik alles moest loslaten, mij overgevend aan de stroom… aan de Eenheid,”… Ze begon te lachen…een sprankelende heldere lach!! “Wat een ontgoocheling hé “, zei ze, “zo gaat dat met gedachten en verwachtingen. Overgave is wel een belangrijke ontwikkelingsfase in de school van het Leven. Maar als je op Aarde naar de Universiteit gaat verwacht je toch ook niet meer dat je vader of je moeder je naar school brengt? Of je huiswerk maakt? Gelukkig ben je je nu bewust geworden van deze afwachtende houding.
Jij kunt nu aan de gang gaan met heroriëntering, met herscheppen van deze overtuiging. Naar voren stappen en medescheppen met de kracht van gedachten, aandacht en focus. Dat is de bedoeling nu. Wat vooral geleerd mag worden is elkaar aan te spreken, in het belang van het hele team. Vertrouwen geven aan elkaar’s kwaliteiten en deze zo goed mogelijk samenbrengen.”
Ik raakte helemaal enthousiast en was bereid om haar ideeën te volgen en mijn actieve bijdrage daaraan te geven! En zo besloten we gezamenlijk tot een andere aanpak en innerlijke professionalisering van het team ! We bespraken we met elkaar hoe deze nieuwe ruimte door eenieder constructiever benut zou kunnen worden. Op geregelde tijden, afgesproken data met mijn innerlijke team, ging ik zitten en nodigde hen uit:
Wie of wat wilde naar voren stappen en zichzelf zichtbaar en kenbaar maken? Nou werd het dringen geblazen!! Deze behoefte werd door alle delen herkend. Het werd een levendig gebeuren, met soms veel onzekerheid, frustratie en ontoereikendheid! Maar ook met veel humor, vrolijkheid en relativering. Met en door deze innerlijke communicatie, via klank, kleur, en vorm, stimuleerde ik welbewust én creatief het proces van herkenning, acceptatie en integratie van de wijsheid van álle aanwezige delen. Deze organisatieaanpak heeft mijn innerlijk team versterkt en de kracht van mijn innerlijk bedrijf , mijn innerlijke organisatie, doen groeien.
Nu kom ik in een fase dat deze kracht vanzelf zichtbaar wordt en mensen en situaties aantrekt op basis van liefdevolle acceptatie, respect, samenwerking en uitstraling. Welnu, wat rest mij dan?
Bewuste, aandachtige aanwezigheid, veel humor,….. én in gesprek blijven…!
Annet Hoeijmans-Boon 2000 (c)