Vanuit het universele resonantieveld is trilling klank, klank kleur, kleur een (beeld)-vorm geworden. En nu – in taal – komen woorden omhoog en in bewustzijn.
HET HUIS VAN DE ZIEL.
Een zielsherinnering aan wie wij ten diepste zijn.
Er komt een moment — vaak stil, onverwacht — waarop je herinnert wat je nooit echt bent vergeten:
dat jij geen lichaam bént dat een ziel hééft,
maar een Ziel die leeft, voelt en beweegt dóór het lichaam heen.
Deze herinnering ontwaakt niet in het denken,
maar in het voelen van binnenuit,
als een zachte trilling van waarheid die, beetje bij beetje, alle lagen doordringt.
De Ziel daalde ooit af in vorm, niet als beperking, maar als uitnodiging:
om het Licht te belichamen,
om het Leven te bezielen.
Het lichaam werd een tempel.
Elke cel een resonantieveld.
Elke ademhaling een brug tussen hemel en aarde.
Wanneer je je deze essentie herinnert,
verandert alles — zonder dat iets hoeft te veranderen.
De wereld blijft de wereld,
maar jij leeft haar van binnenuit,
als Ziel….
die speelt in en met de stof.
Je handelt niet langer uit moeten,
maar uit afstemming.
Je spreekt niet vanuit overtuiging,
maar vanuit Aanwezigheid.
Je beweegt niet om te zoeken,
maar om te laten stromen wat je al BENT.
En zo wordt het leven een liefdesrelatie tussen Ziel en vorm
een bezielde dans,
een herinnerend ontwaken,
een stille terugkeer naar wie je altijd al was.
Wordt vervolgd…..
Intuïtief ontsluierd schilderij: Huis van Licht
( A .Hoeijmans-Boon).
