Warm verzonken in de zwarte grond
rust ik tot het rijpen van de tijd..
Geborgen in een heel klein plekje
wacht ik tot ik openbarst..
Nieuwsgierigheid stuwt mij omhoog,
een kiem begint te groeien
Die breekt door aarde en door steen
het donker blijft me voeden.
Verwachting groeit, ik sterk me uit,
richting een nieuw beginnen…
En dan – ineens – ben ik zover:
Licht komt nu bij mij binnen..
Het voelt heel vreemd en toch vertrouwd
dat licht zo op mijn topje
Ik hef me op en reik omhoog
voel warmte op mijn kopje.
Ik groei en voel me in het Licht
met Al-wat-Is verbonden.
Dan staan we samen in het licht:
als een natuurlijk wonder.
Het leven kan zo verder gaan
langs evolutie-paden:
’t groeit van het donker naar het licht
door steeds weer nieuwe zaden..
A. van Zanten.
december 2008.
