EEN AVONTUURLIJKE REIS NAAR BINNEN ÉN NAAR BUITEN IN TOEPASSING EN BELICHAMING VAN DIT LIEFDESLICHT.
Gebaseerd op eigen ervaring en geschreven door Lilian de Jong-Thijssen, afgestudeerd conservatorium muziekdocente, als bijlage bij haar eindwerkstuk van de Lichtdragersopleiding in 2003.
Een klein meisje werd geboren. Je zou misschien kunnen denken dat dat gewoon was maar in dit geval was dat zeker niet. In dit land werden alle kinderen geboren met een lantaarntje. Ieder droeg zichtbaar z’n eigen lichtje altijd bij zich. Voor zichzelf en anderen duidelijk waarneembaar. Het fijne daarna was, dat als jouw lichtje het even wat moeilijk had, dat meteen gezien werd en door anderen weer wat aangeblazen kon worden. Ook kon je je warmen en lekker veilig voelen bij lieve oudere wijze mensen die een wat groter lichtje bij zich hadden. Maar vooral natuurlijk dat je licht had op je eigen pad, Hoe donker het ook was. Natuurlijk moest je ook zorg dragen voor jouw lantaarntje.
Maar nu was er een klein meisje geboren zónder lantaarntje.Iedereen was in rep en roer. Dit was nog nooit voorgekomen en niemand wist wat te doen. iedereen kwam kijken naar dat kindje en ze zagen dat het een heel mooi meisje was. Ze werd hartelijk verwelkomd door haar ouders en door iedereen. Maar niemand begreep waarom ze geen lantaarntje bij zich had.
Het meisje groeide op en had aan het begin van haar leven nog niet door dat ze anders was. Het begon de mensen wel op te vallen dat het dat het een bijzonder lief en wijs meisje was. Iedereen was graag bij haar. Ze werd altijd liefdevol omringd door velen, dus licht genoeg. Naarmate ze ouder werd merkten haar ouders dat het steeds moeilijker was om altijd maar iemand bij haar te laten zijn. Ze kon nu in een flits buiten hun gezichtsveld zijn en ze voelden hun bezorgdheid groter worden. Hoe moest het nu verder gaan met hun lieve meisje?
Op een dag, het was midden in de winter en al vroeg donker liep ze even buiten en toen gebeurde het… Voor t eerst maakte het meisje mee dat het écht donker was. Ze zag wel het licht van de sterren en de maan maar direct om haar heen was het donker. Maar daar kwam achter haar al gauw een lichtje aangesneld. Het was haar moeder. ” Kom maar gauw binnen” zei ze liefdevol. “Mamma” zei het meisje, ” ik heb voor het eerst donker gezien.” “Ja, lieverd, zei haar mamma, “probeer daar maar aan te wennen want je zult het vaker gaan meemaken”. Het meisje ging slapen met de vraag in haar hoofd hoe het toch mogelijk was dat het niet donker was als ze samen met anderen was.
Al snel viel ze in diepe slaap en daarin werd ze meegenomen naar een ver land. Het was er betoverend licht in allerlei kleurschakeringen. Helder en toch zacht intens. Ze ontmoette andere wezens zoals zij en werd enorm blij van binnen. Vreugde, herkenning, het straalde uit iedereen. Ze keek naar zichzelf en ook zijzelf straalde….Het was heerlijk hier en ze zou er wel altijd willen blijven!! Meteen toen ze dat gedacht had werd haar gevraagd om bij een ouder lichtwezen te komen. Ze huppelde ernaar toe en toen ze hem zag vloog ze hem in de armen. Een enorm Thuisgevoel welde in haar op…
Hij begon te spreken en zei “lief kind, je bent nu even hier omdat de tijd rijp is om je te herinnerenvanuit je Ziel. Je bent vannacht gaan slapen met een vraag. Kun je je dat nog herinneren?” ” Ja hoor”, zei ze ” ik heb in mijn aardsee leven voor het eerst donker gezien”. ” Zou je dat hier ook kunnen zien?” vroeg het Lichtwezen. ” Nee”. zei ze en ze keek nog eens goed rond. ” Hoe zou dat komen?” vroeg hij liefdevol. Ze keek nog eens rond en zei “Hier is gewoon overal Licht. We stralen hier overal Licht uit. We zijn Licht”. “Goed gezien en helemaal juist” zei het Lichtwezen. “En wat is dan het verschil met het andere land waarin je nu op reis bent?”. Het leek een verschrikkelijke ontdekking… alsof er iets ontbrak in haar. “Ik…” stamelde ze ” heb geen lantaarntje bij me daar”. Ze stond daar voor het Lichtwezen die begrijpend en liefdevol naar haar keek, maar ze voelde zich koud worden…. Ze miste iets. Het zou altijd donker om haar heen zijn als ze alleen was en ze was dus niet goed genoeg uitgerust voor deze reis. Een parelend lichttraantje gleed over haar wangetje en ze kreeg het nog kouder. Ze was helemaal bevangen door het beeld dat ze niet goed genoeg was. Het Lichtwezen vroeg: ” waar denk en voel jij dat je thuishoort?” Ze keek in het rond en kwam weer wat tot zichzelf. ” Hier” zei ze” dat weet ik zeker”. “En wat is het verschil tussen daar en hier?” vroeg het Lichtwezen. Ze zag nu duidelijk het verschil. ” Hier stralen we allemaal van binnenuit en alles is Licht”, zei ze. ” Daar is het licht buiten hen. Ze dragen het wel… maar in de vorm van een lantaarntje”. ” Oké ” zei het Lichtwezen. “Als je nu naar jezelf kijkt mis je dan het lantaarntje?” ” Nee hoor” zei ze lachend. ” hier straal ik en iedereen doet dat vanzelf”. ” Oké” zei het Lichtwezen, “Herinner je dan nu dat dit jouw opdracht is voor je leven dáár. Jij hebt geen lantaarntje nodig. Jouw licht zit IN jou… en daarmee heb je twee handen vrij om van alles en nog wat te doen. Als jij jouw LiefdesLicht laat schijnen is het- ook daar- nooit donker om je heen. Aan jouw dus de taak om te laten zien dat jouw Licht in jou zit en van binnenuit kan stralen. Weet dat je hier Thuishoort, mijn lieve kind. Weet dat ik er altijd voor je BEN. Weet ook dat je in je dromen hiernaartoe kunt komen, maar ga het avontuur aan en geef zo je liefdevolle bijdrage. De tijd is nu rijp”.
Ze werd wakker in haar eigen bed. Ondanks de bezorgdheid van haar liefhebbende ouders besloot ze dat ze zelf wilde ontdekken hoe ze voor Licht op haar pad kon zorgen. Haar moeder, die de vastbeslotenheid van haar dochter kende, hielp haar met het inpakken van een rugzak. Na een innige omhelzing stond ze buiten, alleen. Ze liep over voor haar bekende paadjes maar het leek net of het allemaal nieuw was. Altijd was er een lantaarntje bij haar in de buurt geweest maar nu niet. Alleen het daglicht was er en waarschijnlijk straks ook het donker….Ze voelde een ongekende spanning…Door het bos liep ze naar een mooi bosmeertje waar ze vroeger vaak gespeeld had. Ze ging zitten op haar lievelingsplekje.
Toen ze wat tot rust gekomen was dacht ze diep na over haar droom…Ze keek naar zichzelf en kon geen lichtstralen ontdekken. Wel een diepe boosheid omdat zij geen lantaarntje had meegekregen.… Toen dacht ze weer aan het stralende Licht van haar Thuisland. Nu ze zich dat zo intens herinnerde voelde ze iets van Thuis, niet gehinderd door de lantaarntjes van andere aanwezigen hier. Ze dacht verder na. Wat was het verschil? Waarom droegen ze hun lantaarntje buiten zich? In gedachten keek ze naar de rimpelingen van het water in het bosmeertje.… haar aandacht werd getrokken naar het water en de rimpeling, de golfbeweginkjes. Ze spetterde zichzelf nat en werd er helemaal blij van….En ineens brak een inzicht door! Water! Wat betekent het element water? Wat laat dit mij zien?
En langzaam borrelde haar innerlijke Wijsheid naar boven. Water: emoties en gevoelens, stromend als de golfbewegingen van het water…Niet alles bedekken onder de mantel der Liefde. Eigenlijk is het vooral een grote angst die iedereen van zichzelf weghoudt door hun lantaarntje steeds te gebruiken, zo welde omhoog uit haar innerlijke Bron van Wijsheid.
“Hoe dan?” vroeg ze zichzelf af. Als ze de angst dat het lantaarntje buiten hen ‘uit’ zou kunnen gaan zouden durven toelaten, zo hoorde ze innerlijk, dan kwamen ze het donker tegen en zou vanzelf hun innerlijke Lichtje meer gaan stralen…. ‘wist’ ze ineens. Verrukt en blij klapte ze in haar handen en ze maakte een vreugdedansje. Wat ik nu gekozen heb en nu al doe is heel belangrijk. Ik zoek mijn eigen weg met licht én donker. Als ik dit overleef dan is er iets onmogelijks mogelijk geworden door mijn keuze om te vertrouwen en te ervaren wat dit pad mij zal gaan brengen. Innerlijk wetend dat ik, net als alle anderen, volledig gesteund en gedragen wordt door het innerlijke Liefdeslicht.
Wuuahw wat een ontdekking was dit. Moe geworden viel ze in slaap. Ze droomde van Thuis en toen ze wakker werd voelde ze zich gevoed en gesterkt met licht, moed en daadkracht. Ze pakte haar spullen bij elkaar en aanvaardde de terugreis. Een nieuw dag en wie weet misschien wel een nieuw tijdperk waarbij de mensen steeds meer leerde vertrouwen op hun innerlijke Liefdeslicht. Blij en enthousiast ging ze aan de slag. Ze werkte met muziek, daarin was ze geschoold in dit Aardse leven. En deze creatieve avontuurlijke weg was een geweldige ingang om de kinderen aan wie ze lesgaf vertrouwd te maken met hun innerlijke klank, hun innerlijke grondtoon en Lichttrilling. Op speelse wijze probeerde ze deze kinderen en volwassen los te weken van hun afhankelijkheid van het lantaarntje en – via muziek – te laten ontdekken dat in iedereen een innerlijk Zonnetje zit wat steeds meer kan gaan stralen en zo vanzelf stapje voor stapje een Lichtdrager wordt.
In haar vreugde en enthousiasme kreeg ze een flits van haar werkelijke Thuis en wist dat het goed was.