Woorden geboren uit deze innerlijke creatieve verbinding.
DE MAGISCHE GROT.
Er was eens een hele grote boom, een drakenboom, die midden in sappige groene wei stond. Deze grote sterke boom stond daar aanwezig te zijn dag na dag, seizoen na seizoen, jaar na jaar. Oorspronkelijk was deze boom een lelieachtige plant die groeide op de rode vulkanische aarde. In de loop der tijden was ook in deze rode aarde het plantenleven tot bloei gekomen. Deze groei en bloei had de lelieachtige struik doen uitgroeien tot een drakenboom, wel 20 meter hoog en vele duizenden jaren oud. Een boom gevuld met herinneringen….
Vroeger…eeuwen geleden…. bevond deze boom zich temidden van een groot dichtbegroeid bos. Allerlei soorten bomen, grote en kleine ,dikke en dunne leefden hier met en dicht op elkaar. Doordat ze zo dicht op elkaar leefden was er veel schaduw en weinig ruimte voor het zonlicht om door het bladerdak heen te dringen en de aarde eronder te verwarmen en zo groei en bloei te stimuleren. Op zekere dag, viel er een mals regenbuitje. Het was maar een klein buitje.. nog niet eens krachtig genoeg om de aarde onder het dichte bladerdak te bevochtigen. Wel bleven dikke druppels achter op het groene bladerdak. Één druppel bleef hangen aan de rand van één blad en hechtte zich daar…..
De zon kwam weer te voorschijn en straalde een warm, helder en fel licht uit over het groen. Terwijl dit licht uitbundig schitterde, ontstond er, op natuurlijke wijze, een brandglas; in de droge diepte begon er iets te smeulen…… en ineens ontstond er een vuurtje. Al gauw veranderde dit in een stevige brand en binnen afzienbare tijd was het grootste gedeelte van het bos afgebrand. Temidden van de verschroeide aarde bleef nog één wortel van de drakenboom over. Dit dunne en toch óó zo stevige worteltje overleefde deze natuurramp..
Langzamerhand, met de wisselingen van de seizoenen, veranderde de geblakerde aarde wederom in een groene sappige weide. Het worteltje groeide mee met deze veranderingen. Het vormde een nieuwe stam en schors en groeide uit tot een stevige sterke boom. Een volwassen drakenboom. Deze boom werd een rust- en schuilplaats voor mens en dier. Vogeltjes kwamen erin uitrusten en kwetterden er met elkaar vrolijk op los. Mensen zochten de schaduw van de boom op en gingen tegen de stam zitten om steun te voelen en uit te rusten in het groen sappige gras. Temidden van dit alles trok de dag en de nacht, de zon en de maan aan de boom voorbij in een grote kosmisch ritme, een cyclus weerspiegeld op Aarde in het ritme van de seizoenen.
Op een nacht kwam er een meisje naar de boom. Ze ging tegen de stam zitten, keek omhoog naar moeder Maan en huilde dikke tranen. “Ik hou het niet meer uit,” snikte ze. “Ik kan er niet meer tegen”.“Waarom zijn de mensen toch vergeten waar ze vandaan gekomen zijn en waarom ze hier zijn? Het lijkt wel of ze niet wakker willen worden! Ik weet niet meer wat nog te doen om ze wakker te maken. Ze zijn zo gehecht aan hun controle en zekerheden. Wat kan ik nou nog doen? Ik voel me zo machteloos, onvermogend en alleen. Haar hele lijfje schokte van de snikken die diep uit haar hartje omhoog welde.
De boom had met zijn aanwezigheid al vaak getroost en gesteund en toch… deze keer was anders… Vanuit herinnering wist de boom van de kracht van die éne druppel…De boom ging vanuit die herinnering een uitwisseling aan met dit snikkende wezentje. In de stam opende zich een onzichtbaar deurtje en het meisje viel pardoes achterover, tuimelde door de stam omlaag en kwam uit een in grote ondergrondse ruimte….. een soort van grot.
In deze grot waren allemaal wezentjes van licht bij elkaar. Ze zaten in een grote kring en het leek alsof ze op het meisje gewacht hadden. Langs de wanden waren allemaal spiegels waaruit een soort van geheimzinnig licht scheen. Toen het meisje in een van de spiegels keek zag ze iets heel anders als dat ze verwachtte…
In opperste verwarring keek ze naar het spiegelbeeld van een oude wijze indianenvrouw. Verschrikt keek ze achter zich om te zien of daar misschien iemand stond….maar nee, niets te zien! Ze keek eens de kring van lichtwezentjes rond en voelde een woordeloze liefdevolle bemoediging. Opnieuw waagde ze het om in de spiegel te kijken. Nu zag ze dat de oude wijze indianenvrouw haar liefdevol toelachte en haar uitnodigend wenkte dichterbij te komen. Nog steeds in verwarring bewoog ze zich schoorvoetend in de richting van deze spiegel. Dichterbij gekomen keek ze nogmaals aandachtig en terwijl ze keek veranderde het beeld.. Ze schouwde ineens door alle beelden heen en zag alles tegelijkertijd: een jong meisje, een oude vrouw, een jaguar, een leeuw. Allerlei vogels en anderen dieren, gevolgd door allerlei prachtige natuurlijke landschappen, stenen, mineralen, kristallen, sterren, zon en maan. Het was nauwelijks te bevatten zo overweldigend..
Toen was er weer het beeld van de oude wijze vrouw. “Luister mijn kind,” zei ze, “en herinner je……. ”Je bent een kind van het Licht. Je hebt gekozen je liefde, je licht en je wijsheid te brengen naar planeet Aarde. Als een baken van licht, een heldere wegwijzer. Toen je pas geboren was schouwde je nog met gemak in de wereld van de geest. Je had een open verbinding met het Licht. Daardoor schouwde je ook dóór de dichtere aardse vormen heen in de patronen en de matrix erachter. Je was niet in staat je wijsheid en inzichten te communiceren in de taal van de mensen.
Het verschil tussen dat wat je voelde en begreep en dat wat je hoorde was erg groot! Je onderging het natuurlijke proces van afzondering, afsluiting en begaf je op de weg van onbegrip en miskenning. Niet vanuit tekortkoming, schuld of boete, zoals oude overtuigingen nog willen doen geloven. Wel vanuit je vrijwillige bijdrage deze aardeontwikkeling te ervaren en – via de weg van ervaring – je opnieuw te herinneren dat je in de kern een wezen van Licht BENT. Niet alleen jij ervaart en groeit door deze ontwikkeling, maar alle wezens met elkaar! Niemand valt uit de scheppingsschoot, want zoals de spiegel je al heeft laten zien:
Ik ben een ander jou.
Elke lichtcirkel is zo sterk als de zwakste schakel..
Het licht-beeld – de overtuiging of het ideaalbeeld – dat eist de enige en volmaakte te zijn, wordt getransformeerd door het besef en het inzicht, dat élke levensvorm evenveel bijdraagt aan groei en aan oplossingen vanuit de Harmonische Resonantie, die Eenheid IS.
Kom droog nu je tranen en weet dat je meer bent dan je tranen…Kijk en verbind je met dat wat je nog meer bent..met alles wat je bent.. En verder vertelde ze met haar zachte helende stem van wijsheid……
Herinner je je het volgende scheppingsverhaal nog?
Weet je nog van een tijd lang geleden, een tijd gehuld in de sluiers van Schepping, waar Zon, Maan en Aarde nog één waren, één planeet, een lichtkern, in het Universele Moederlichaam? Het meisje zweeg, luisterde aandachtig en werd zich gewaar van vreemde veranderingen die zich in haar voltrokken. De wijze vrouw keek hier met liefdevolle aandacht naar en ging verder: “De wezens die op deze planeet leefden waren aangepast aan deze planeetvorm, die bestond uit Zonne-, Maan- en Aarde-kracht te samen. Het was een samenleving van overvloed en rijkdom. Een leven in gemeenschappelijkheid.
Echter in de kosmische harteklop, onder invloed van kosmische wetten, beweegt en verandert alles…. eeuwigdurend. Zo ook hier. En temidden van het kraken en piepen van een nieuw tijdsgewricht, kwam er een uitdrijving op gang, een geboorte. Zo werd uit deze lichtkern de Zon geboren, gevolgd door de Maan. Los van elkaar en toch onverbrekelijk met elkaar verbonden ontwikkelden zij zich verder totdat, op een heilig moment, Zon en Maan elkaar wederom op een nieuwe wijze ontmoeten. In dit liefdevolle samen-zijn kwam het Licht in de duisternis.
Een planetair, mystiek, huwelijk. Weet je het weer? Al luisterend merkte het meisje dat er langzaam een lichtje begon te dagen…., ver, diep weg in haar geheugen. “Herinner je je,” vertelde de wijze vrouw verder,” hoe, na deze intense ontmoeting, in het diepst van het hart van Maan een warm druppeltje van iets geheimzinnigs en warms begon te groeien en te bewegen,… steeds groter en warmer wordend?”
En hoewel de Maan er niets van begreep……werd zij zich gewaar van een oergevoel van verzorging en koestering. En zo gaf ze het beste van haarzelf: een beschermende warme en veilige ruimte voor dit geheimzinnige warme druppeltje om te groeien.
En op zeker moment voelde de Maan dat het moment rijp was dat die warme aanwezigheid van binnen naar buiten mocht komen. Langzaam opende Zij haar vele sluiers laag voor laag totdat er een wonder gebeurde en plotseling het licht van binnen naar buiten straalde en het buiten haar licht werd. En dit licht bracht warmte en een nieuwe levendigheid met zich mee. Een andere atmosfeer. De Maan werd zich bewust van het Scheppingsproces waar ze deel van had uitgemaakt! Haar dankbaarheid naar de Zon was groot. “Dank je wel Zon, dat je mij veranderd hebt,” zei de Maan. “Mijn dank ook aan jou dat je mij toegelaten en gedragen hebt,” zei de Zon. En zo verzorgen ze nu samen een nieuwe atmosfeer, een nieuw trillingsveld op aarde.
Weet je ‘t weer? Het was alsof zorgzaam en liefdevol alle sluiers opzij geschoven werden. Al luisterend en voelend werd het meisje zich weer gewaar van alles wat ze bijna vergeten was! Het overspoelde haar met vreugde en dankbaarheid. Heel stil zat ze daar een poosje.
Toen werd haar aandacht getrokken naar de ingang van de grot en daar zag ze een dierbare zielevriend staan. Hij lachte breed, goedmoedig en trots naar haar en naar het gehele schouwspel. Dat ontroerde haar zeer, tot tranen toe; ze kreeg een brok in haar keel…Diep bewogen en verwonderd was ze. De liefde die uit zijn ogen straalde! Een woordeloos gesprek volgde. Deze voelende aandacht bracht een golf van warmte en ontroering met zich mee die door haar heen ging.
Het Werk was gedaan. Nu kon hij verder gaan en kon zij zijn taak overnemen, een wegwijzer, een lichtbaken Zijn. Maar, ze hoefde het niet en nooit meer alleen te doen!
Terwijl ze plaats nam in de cirkel van lichtwezens kwam er een gouden lichtstraal binnen die hen verlichtte en bekrachtigde, als een zegening. Na deze intense ontmoeting werd het meisje zich gewaar, ook al begreep ze het niet, van een oergevoel van verzorging en koestering……
En ineens drong het besef volledig door alles heen: Ze was een kind van Vader Zon en moeder Maan. Van Licht en Liefde!
Na deze overweldigende ervaring nodigde de wijze vrouw haar uit haar kleren uit te trekken. Terwijl het meisje onvoorwaardelijk gehoor gaf aan deze uitnodiging kwamen er al vele lichtwezens aan die gezamenlijk een nieuw lichtkleed geweven hadden. Dit werd haar aangeboden en zij werd aangekleed. Ze kreeg een staf in haar hand en een klankschaal die bij aanraking de meest sprankelende heldere kristallen tonen liet horen.
Ze weet dat ze, gehuld in dit lichtkleed, een nieuwe weg inslaat, volgend leidend vanuit haar creatieve wezen. Dankbaar neemt ze afscheid en stroomt moeiteloos en vreugdevol mee met deze stroom.
Waarheen…? Daar waar het Leven haar brengt via de roep van haar Ziel en de innerlijke vreugde die haar beweegt!
In liefdevolle resonantie voor eenieder die dit leest.
Annet.
intuïtief schilderij: De inwijding.
