Veel kinderen van deze tijd zijn beelddenkers in plaats van taaldenkers. Dat levert de nodige verwarring en problemen op. Het lijkt alsof deze kinderen niet geinteresseerd zijn in hoe wij als volwassenen vinden dat ze “moeten” leren.
Soms ook vertonen ze “lastig” gedrag. Er worden daardoor, vanuit psychologisch en pedagogisch perspectief labels op kinderen geplakt die niet altijd “passen” . Gelukkig zijn er allerlei nieuwe ontwikkelingen op dit gebied gaande!
Wat ik met dit ervaringsverhaal graag wil duidelijk maken is dat er een groot verschil bestaat tussen fantaseren (= niet zijn waar je bent) en je verbeeldings-kracht bewust leren gebruiken vanuit leergierigheid en innovatief denken!
Sprong in het diepe….. of een val in een andere realiteit?
Vroeger als kind droomde ik dat ik kon vliegen. Uitbundige avonturen beleefde ik, verrukt en enthousiast over de vrijheid van bewegen. In onbegrensde ruimte bevond ik mij, dansend en bewegend langs het uitspansel. Angst en verkramping ervoer ik, als ik naar de aarde “viel” in een niet te stuiten vlucht, belevend dat de kracht van mijn vleugels niet in staat was de aantrekkingskracht van die mysterieuze diepten te weerstaan, aangezogen als ik werd in een draaikolk,……. een spiralende beweging……….. om vervolgens rustig en beheerst, door het oog van deze turbulente bewegingen, in alle rust en als een volleerd en ervaren piloot te landen in de straat van onze basisschool, keurig op tijd voor de schoolbel ging!
Wanneer ik mijn verhalen enthousiast aan mijn ouders en op school vertelde, kreeg ik uiteraard, zoals zo velen met mij, te horen dat ik niet zo moest fantaseren, en mij moest leren bepalen en beperken tot de orde van de dag. Ik was al lastig genoeg met al mijn vragen over het leven. En toch….
Jaren daarna, inmiddels met vallen en opstaan volwassen geworden en moeder van twee opgroeiende kinderen, verkeerden wij, mijn echtgenoot en ik, tijdens een van onze vakanties in de gelukkige omstandigheid dat we een ontmoeting hadden met een dolfijnenouder met baby. Een kinderlijke verrukking maakte zich van ons meester en de speelsheid, nieuwsgierigheid en harmonische bewegingen van dit schouwspel vervulde ons de rest van deze dag. Deze verrukking herkende ik diep in mijzelf ….. waar en wanneer was ik dit kwijtgeraakt? Niet lang daarna, tijdens een van onze duiktochten, viel het muntje!
We sprongen overboord en toen……
Zoals een dolfijn met zijn sonar zijn onderwater wereld aftast, zo gebruik ik mijn oriëntatie gevoel en mijn ogen om mijn omgeving af te tasten en in mij op te nemen. Al mijn zintuigen staan op scherp en ik ben in verwondering als ik, op een diepte van ongeveer twintig meter gewichtloos……, niet door de ruimte vlieg nu, maar wel door het water zweef, gehuld in een duikerspak. Ik drijf in de stilte, hoor enkel het bloed ruisen in mijn oren, hoor het kloppen van mijn hart. Deze sterke sensaties komen voort uit een verandering van realiteit: van het leven en bewegen op aarde naar het leven en bewegen onder water….. Alle gewaarwordingen en prikkels worden als het ware uitvergroot in de stilte van deze wonderlijke wereld. Ik besef tot in de kern van mijn vezels dat ik op bezoek ben in een wereld die niet de mijne is. Hier gelden andere wetten en regels en zonder duikerspak en zuurstof zou ik hier niet kunnen zijn. In diep respect voor deze oerbron, de oceaan, waarin alle leven ontstaat, laat ik mij voortdrijven op de beweging van de getijde stroom. Gefascineerd kijk ik naar de bewegingen van de poliepen van het levend koraal, zich openend en sluitend in een ritmische pulsatie. Het voedsel dat op deze wijze uit het water opgenomen kan worden bevordert groei en leven van dit organisme. Veel valt hier te zien, te leren en te ervaren met betrekking tot natuurlijke wetmatigheden. Ik geniet met volle teugen.
In de immense stilte word ik me gewaar en zie ik hoe mijn buddypartner, mijn duikmaatje en echtgenoot, langzaam voor mij uit zwemt, zweeft. Dan,…. uit het niets…., overvalt me een impuls die mijn hart sneller doet kloppen. Alarm!!!!
Onmiddellijk hoor en voel ik dat mijn bloed sneller gaat stromen, het ruisen neemt toe, mijn adem gaat sneller. Ik voel hoe de huid verstrakt, de spieren zich aanspannen, het geheel verstijft in een kramp……. En zo begeeft mijn lichaam zich meer en meer in een staat van paniek. Het lijkt wel alsof ik er niets meer over te zeggen heb, een kracht groter dan de mijne…. Eén overheersende gedachte bevangt mij: naar boven……, ik wil lucht, dáár !!
Deze gedachte klopt helemaal niet en is een illusie, want ik heb voldoende lucht bij me op mijn rug in de zuurstoftanks, hier waar ik nu ben! Desalniettemin volgt de energie deze krachtige, instinctieve overlevingsgedachte en mijn lichaam reageert onwillekeurig!
Ik trek aan de buddylijn en geef een handsignaal: niet oké……benauwd….., naar boven!!! Meteen begin ik mij driftig naar boven te bewegen, trappend met mijn benen, maaiend met
mijn armen, snakkend naar lucht daar boven….intussen gretig de lucht verbruikend die ik bij me draag op mijn rug, hier waar Ik ben…
Terwijl we zo samen naar boven bewegen in de richting van ruimte en lucht daar boven, verschuift er iets in mij, een andere realiteit breekt als het ware door… en in één helder moment valt alles samen. In fracties van seconden en zonder woorden word ik me bewust van de scheppende kracht en mogelijkheid van het denkvermogen in mij: er is een ander Bewustzijn in mij, van waaruit ik mijn gedachten kan waarnemen, kan richten en kan sturen. En zo spreek Ik mezelf toe vanuit de veiligheid en geborgenheid van dit Bewustzijn diep in mij en ervaar hoe het verkrampte en angstige geconditioneerde denken tot rust komt. Ik neem waar en ervaar hoe mijn lichaam reageert op deze geruststelling….Mijn bewegingen vertragen zich weer en vloeien opnieuw samen met het moment en de situatie waarin ik me – in het heden – bevind. Ik herinner me de verkramping en de angst van mijn vliegervaring, de turbulentie, en de zachte en rustige landing op het schoolplein ….De verbeeldingskracht van deze herinnering geeft me vertrouwen en brengt me rust. Woordeloos sein ik mijn partner dat we onze duik kunnen vervolgen en we voltooien deze verrijkende duik. Herboren ben ik na deze ervaring.
Integratie.
In de tijd die volgt beleef ik een innerlijke herwaardering van allerlei destijds zo benoemde kinderlijke fantasieën en vliegdromen. En zo nam ik afscheid van de “oordelen en afkeuring” van vroeger!
Ik ontdek dat het rijk der verbeelding meerdere deuren heeft en dat vernieuwing niet in de gevestigde orde plaats kan vinden! En juist hier speelt de kracht van verbeelding een grote rol.
Annet Hoeijmans – Boon ©
(1948).