Emoties zijn signalen van een dieper gelegen ontwikkelingsbeweging die ruimte vraagt.
Hoe kunnen we bewegen van angst naar overgave?
Een persoonlijk ervaringsverhaal ter inspiratie.
Het was begin jaren negentig en ik bevond me in een persoonlijke crisis. Ik voelde me boos, opstandig, en diep teleurgesteld. Mijn vader overleed, toch nog vrij plotseling, na een jarenlang slepend ziekteproces, wat tegenwoordig pre-frontale dementie heet. Ik had conflicten in het dagelijkse leven met verschillende mensen die steeds weer hun eigenbelang voorop zetten boven het gemeenschappelijke belang. Ook had ik in deze periode confronterende ervaringen met spirituele leraren, mannelijk en vrouwelijk, wiens gedrag en menselijke omgang iets anders liet zien dan de filosofie die ze verkondigden.
De crisis bracht me terug bij alle onzekerheid, verwarring en boosheid die ik als heel jong kind ervaren had, omdat ik me zo anders en onbegrepen voelde.
Met de wijsheid van nu kan ik zeggen dat ik een zeer gevoelig meisje was, dat al vroeg leerde dat het meest veilige gedrag was zich aan te passen aan de wereld om haar heen. Diezelfde aangeleerde conditie van aanpassing was nu een obstakel geworden. Temidden van alle boosheid, verwarring en verontwaardiging besloot ik bewust om naar binnen te keren en alleen nog te luisteren naar de fluisterende stem van mijn hart en ziel, mijn intuïtieve Bewustzijn.
Naast mijn werk, yogalessen en communicatiecursussen, ging ik schilderen. Ik maakte kennis met werk van Nicholas Roerich en Kandinsky. Het inspireerde me enorm. Vol overgave ging ik sluier-schilderen. Spelen met (aquarel)kleuren en water. In de overgave en het innerlijke commitment was er volledig vertrouwen in mij aanwezig in dit innerlijke creatieve proces. Een sprong in het diepe onbekende. Zachte duwtjes en innerlijke gevoelde aanwijzingen van mijn intuïtieve bewustzijn waren het richtinggevende kompas. Mijn lichaam was hierin een zuivere spiegel. Het liet me voelen wanneer ik open en in resonantie was en wanneer ik in de weerstand zat.
Dit intuïtieve creatieve proces werd mijn leidraad en richtingaangever. Vrijmoedig, blij en levenslustig spelend met kleuren ontstonden er schilderijen, verbeeldingen van de ziel. Archetypische verbeeldingen in zachte kleuren, levendig licht. Dit creatieve reservoir was een Bron van mogelijkheden en ik leerde spelen met en innerlijk luisteren naar deze subtiele energieën. Voelde me innerlijk steeds losser en vrijer worden van uiterlijke en innerlijke hiërarchisch gezagsstructuren. Speelse vreugde en spontaniteit borrelden vanuit de diepte naar boven. Wat een plezier en enthousiasme voelde ik door me heen stromen. Subtiele influisteringen gaven van binnen uit richting, zowel in het creatieve sluierschilder-proces, alsook in mijn dagelijkse leven.
Toen, in die fase, kon ik nog geen heldere woorden geven aan dit creatieve proces. Inmiddels is de ervaring omgevormd in wijsheid en komen de woorden moeiteloos en vanzelf vanuit dit ruimere Bewustzijn, via mijn denkvermogen als instrument.
Het was ook een eenzame route die velen zullen herkennen, waarin door het “toelaten van angst” en ruimte geven aan alle emoties die zich daarbij aandienden veel oud verdriet, diepe teleurstelling en boosheid vrijkwam. Wat een kracht en levenslust hadden deze, ooit onbewust vastgezette energieën, toen ze weer voluit gingen stromen door mijn lichaam en psyche! Wat een omvorming van energie en richting….
Gaandeweg herkende ik als rode draad emotionele re-actieve patronen (onbewuste angsten) van verlatenheid, verraad, afwijzing, in de steek gelaten, verloren voelen. Ik herkende deze patronen in mijzelf, in relaties en ook steeds helder in het menselijke collectieve bewustzijn. Dankbaar was ik voor het klankbord van mijn lief, mijn kinderen, mijn familie en andere mede-reisgenoten.
We kunnen als mensen niet zonder elkaar groeien en bloeien, in alle diversiteit!
Vanuit deze creatieve ervaringsroute, met gebruikmaking van kennis uit de verschillende opleidingen en workshops die ik gevolgd had, ontwikkelde zich een in de jaren daarna ook een begeleidingsroute voor anderen op deze wijze.
Gisteren las ik het verhaal van een jonge getalenteerde vrouw van begin 30, die ik al wat langer volg op haar innerlijke ontdekkingsreis. Ze schrijft heel direct vanuit haar eigen ervaringen. Haar bereidheid om haar maatschappelijke status en identiteit los te laten, op zoek te gaan naar haar ware zelf en vanuit die innerlijke identiteit haar bestaan opnieuw vorm te geven is zo moedig en herkenbaar!
Mensen kiezen steeds vaker bewust en vrijwillig voor een koers- verandering en zijn volop geëngageerd in de omvorming van onze huidige aardse werkelijkheid via een innerlijke koersverandering.
Hoe blij en verheugend is dat!!
De levensverhalen en ontdekkingen van anderen kunnen hierbij een aanmoediging zijn; een richtingaanwijzer; soms ook roepen ze weerstand op ten gevolge van een schaduw (weerspiegeling) . Hoe dan ook; altijd een inspiratie om zelfbewust en zelfverantwoordelijk de (innerlijke) verbinding met vertrouwen te herstellen en het leven te beléven vanuit het Liefdeslicht dat je BENT.